Sinds het lot Gemert aan Feyenoord koppelde, wordt er weer veel over gesproken op sportpark Molenbroek. Het was een van de hoogtepunten in de historie van Gemert; de bekerwedstrijd tegen FC Twente op 6 oktober 1999, bijna twintig jaar geleden. We blikken terug met een van de hoofdrolspelers van toen, doelpuntenmaker Jacco Hoffmans.

Het werd een memorabele avond in een memorabele tijdspanne voor de zwartwitten. In 1998 was Gemert voor het eerst in zijn historie kampioen geworden in de hoofdklasse, toen nog de hoogste klasse in het Nederlands amateurvoetbal. Een jaar later won Gemert de districtsbeker én de algehele Nederlandse amateurbeker. Door een 4-1 overwinning voor eigen publiek op HSC’21 werd ook de Nederlandse Supercup voor amateurs binnengeloodst. De successen werden aaneengeregen. Want in het nieuwe bekertoernooi – dat toen nog begon met poules – werd Helmond Sport met 4-2 geklopt en VVV uit op 2-2 gehouden.

,,Het kon niet op”, diept Jacco Hoffmans op uit zijn geheugen. ,,We zaten echt in een flow, voelden ons zo sterk. Met dat gevoel – alsof we op een roze wolk zaten – gingen we ook naar Twente.”

De loting had Gemert in de tweede ronde immers aan de Enschedeërs gekoppeld. FC Twente, getraind door Fred Rutten, was een subtopper in de eredivisie. Vv Gemert was heerlijk in rep en roer, net als nu. Er togen een kleine duizend enthousiaste Gemertse supporters mee naar het gloednieuwe Arke Stadion. Die genoten van een dagje-uit en zorgden in het stadion vanaf het begin voor een aanstekelijke sfeer. Maar niemand rekende op een spannende wedstrijd.

De basiself van Gemert zag er als volgt uit: Arno Kersten, Davy Manders, Pim van Zutven, Jorg Hazenveld, Jordan van Lee, Tijs van Bree, Ronald Smits, Mark van Dijk, Jacco Hoffmans, Fred Donkers en Anthony Geurts. Erik van Kilsdonk en Erik van Dijk waren geblesseerd.

In de eerste helft had FC Twente – met huidig Ajax-trainer Erik ten Hag in de basis – misschien wel wat meer balbezit, maar daar bleef het ook bij. Eén keer moest Arno Kersten gestrekt om een kopbal van Jan Vennegoor of Hesselink onschadelijk te maken, maar verder stond de Gemertse defensie als een huis. De rust werd zonder kleerscheuren gehaald.

,,Daar waren we best tevreden mee met zijn allen”, weet Jacco Hoffmans nog. ,,Maar we kwamen binnen, Huisman doet de deur achter zich dicht en valt gruwelijk uit. Hij riep: Waarom zijn we hier?! Waarom zit al dat Gemertse volk hier in het stadion!? Hé Hoffmans, laat die Heubach je achterste eens zien!’”

Terwijl de spelers elkaar een beetje verbaasd aankeken, voegde Huisman de daad bij het woord. Gemert speelde na rust één op één achterin. Pardon? Ja, hij liet Mark van Dijk voor de verdediging spelen. Uit bij een eredivsieclub. Jacco: ,,Het pakte heel goed uit, het ging voetballend steeds beter en we werden soms ook dreigend.”

Gemert gooide de schroom van zich af en in de 55^e minuut gebeurde het.  Hoffmans, befaamd om zijn snelheid, werd de diepte ingestuurd. De aanvaller was Heubach inderdaad te snel af en verschalkte ook de uitkomende keeper Sander Boschker. Zo stond Gemert brutaal op voorsprong. Jacco: ,,Fantastisch.”

Nu was het hek helemaal van de dam. De Gemertse supporters zongen de kelen schor. ‘Ze krijgen voetballes, ze krijgen voetballes’. In het vervolg bleef de zwartwitte brigade knap overeind. Richting  het einde werd het langzaam zwaarder, maar kansen werden nauwelijks of niet weggegeven. Het Gemertse contingent durfde te dromen. Maar een paar minuten voor tijd, in de 82^e minuut, ging het toch nog mis. En hoe sneu: de scheidsrechter legde de bal op de stip bij een trek- en duwduel tussen Pim van Zutven en Jan Vennegoor of Hesselink. Arjan van der Laan schoot vanaf elf meter raak: 1-1. Wat een deceptie!

In de verlenging was sprake van ‘sudden death’; de ploeg die scoorde zou winnen. Die eer was uiteindelijk weggelegd voor Scott Booth, die de 2-1 maakte en daarmee de ultieme schande voor de eredivisieploeg voorkwam, maar niet kon verhinderen dat Gemert als morele winnaar van het veld stapte.

‘Gemert zet Twente voor schut’ kopte het Eindhovens Dagblad de volgende dag. Gemert was landelijk nieuws. Zo dichtbij een stunt. Jacco: ,,Na afloop heerste ongeloof over die penalty. Was ie terecht? Waarom moet het nu zo eindigen? Maar goed, dat heb je te accepteren. Het was een mengeling van teleurstelling en trots. Het was een legendarische avond, de climax van de bubbel waarin we destijds als ploeg zaten. Toen ik later stopte met voetballen, werd ik veel gevraagd naar de hoogtepunten. Dan kom je altijd uit bij kampioenschappen, prijzen, maar die ene avond in Enschede zal me altijd bijblijven.”

Heeft de toenmalige aanvaller nog een boodschap voor de huidige ploeg als die donderdag 27 september tegenover Feyenoord staat? ,,Ben niet te bang, niet te krampachtig, want dan boet je op voorhand al zoveel in. Durf te voetballen. Ja, ook tegen Feyenoord.”