In de rust van de derby tegen Blauw Geel’38 was er voor de zwartwitte aanhang weinig reden tot optimisme, maar na 90 minuten stak Gemert toch drie waardevolle punten in de achterzak. De zwartwitten herstelden zich na rust van een bitter magere eerste helft en draaiden een 2-1 achterstand om in een 2-3 zege.

In de kantine van Blauw Geel’38 was er na afloop een Hollandse middag, met een optreden van volkszanger Django Wagner. Het werd voor het Gemertse kamp een opperbest feestje, maar iedereen realiseerde zich ook dat het anders had af kunnen lopen.

Want de derby was er een met twee gezichten. Gemert en Blauw Geel hielden elkaar in de eerste 20 minuten aardig in evenwicht, met dreigende momenten van Dylan van Diepen, de vervanger voor de in de warming-up afgehaakte Safa Kizir, en Eon Herman. Maar halverwege het eerste bedrijf nam de thuisploeg gaandeweg het initiatief in handen.

Toen stond het al 1-0 trouwens. Al snel in de wedstrijd was er een ongelukkig moment voor Bram Jacobs, die een voorzet verkeerd raakte en de bal zomaar achter Stefan Tielemans in de touwen zag rollen.

In het tweede deel van de eerste helft had Blauw Geel een reeks kansen. Gemert mocht Stefan Tielemans dankbaar zijn dat hij de ploeg in de wedstrijd hield. Een paar minuten voor tijd kwam Gemert zelfs op gelijke hoogte. Yentl Meyssen rukte mee op naar het front, schoot de bal tegen de paal, waarna het voor Noël van Gerven een koud kunstje was om de bal binnen te schuiven.

De 1-1 was onverdiend, maar maar wel lekker voor de zwartwitten. Hoe pijnlijk was het daarom dat die meevaller in de resterende seconden toch nog om zeep werd geholpen. Koen van der Zanden stuitte nog op Stefan Tielemans, maar het laatste tikje werd gegeven door Lars Loermans; 2-1.

Al met al was de voorsprong van de blauwgelen wel terecht. Gemert was voetballend heel, heel matig en mocht al blij zijn dat het niet op een onoverbrugbare achterstand stond. Trainer Reinald Boeren greep in met een dubbele wissel en zal ongetwijfeld zijn stem hebben laten rollen in de rust.

Met Wout Barten en  Job Michels als invallers kwam Gemert meteen al energieker tevoorschijn in de tweede helft, die van Gemert-kant een totaal ander beeld zou gaan geven; krachtiger, gedrevener. Blauw Geel had het er maar lastig mee en de Gemertse supporters kregen weer geloof in een goed resultaat.

Al binnen tien minuten kwamen de zwartwitten op gelijke hoogte. Wout Barten stuitte nog op de keeper, maar Job Michels maakte het af. De rechtsbuiten bracht de ploegen weer in evenwicht: 2-2.

Gemert bleef daarna de bovenliggende partij. Waar het spel voor rust apathisch oogde, werden nu wel duels en ’tweede ballen’ gewonnen. Het resulteerde in de 64e minuut in de voorsprong. Eon Herman ging op karakteristieke wijze op avontuur op de linkerflank en beëindigde de solo pas met de handen in de lucht, als middelpunt van een Gemerts feestje: 2-3.

Deze remonte hadden weinig Gemertse aanhangers aan zien komen, maar daarom werd ie innig gekoesterd. In de laatste fase was het niet goed, wel spannend wat de toeschouwers werd voorgeschoteld. Blauw Geel kreeg nog een paar kansen, maar Gemert had ook meerdere mogelijkheden om de wedstrijd in het slot te gooien. Onder meer via een schuiver van Ralf Kemper, die werd gekeerd door de keeper.

De Gemertse achterhoede bleef ook bij het ultieme slotoffensief van de thuisploeg overeind, waarna Gemert kon juichen. Een wedstrijd winnen is fijn, een derby winnen nog wat fijner. De ploeg klimt met de overwinning naar de zesde plaats op de ranglijst. Komende zondag wacht opnieuw een Brabants onderonsje; tegen OJC Rosmalen op sportpark Molenbroek.

GEMERT: Tielemans; Deben, Meyssen, Jacobs (46. Barten), Van den Broek (70. Hanenberg); Van Gerven, Achten, Brugmans; Van Diepen (46. Michels), Kemper (90. Van Zutphen), Herman (86. Ben Rouba).